Rozdział 1

Przed rozdziałem pierwszym jest jeszcze prolog. Krótki, ale ważny, więc radzę nie pomijać. ;)

Dwójka rodzeństwa stała w progu kuchni z cierpiętniczymi wyrazami na twarzach. Oparta o framugę piętnastoletnia dziewczyna poprawiła wsuwkę na głowie, którą spięła grzywkę, i krzyknęła:

– Tato! Szybciej, bo spóźnię się do szkoły!

– A ja już idę, pa! – pożegnał się jej brat, dziewięcioletni chłopiec, po czym wyszedł z domu. Szkoła podstawowa Woodland Avenue, do której uczęszczał, była niedaleko ich domu, więc nie musieli go podwozić.

Przebywający w pomieszczeniu wysoki mężczyzna w średnim wieku podniósł z blatu duży, biały kubek i pospiesznie dopił z niego pozostałości kawy, jaką przygotował sobie kilkanaście minut temu. Uważał przy tym, aby nie pobrudzić swojej jasnej koszuli. Zabrał z kuchennego blatu kluczyki do samochodu i rozejrzał się po pokoju. Wydawało mu się, że o czymś zapomniał. Omiótł szarymi oczami brązowe szafki, kuchenkę, drewniany, mocny stół, na którym leżały resztki śniadania… Teczka! Prędko zgarnął ja z krzesła i wybiegł na korytarz, naciągając na siebie jednocześnie czarną kurtkę. Wyszedł na zewnątrz i zamknął za sobą drzwi. Przy srebrnym fordzie czekała na niego Carla – jego córka – widocznie zdenerwowana założyła ręce na piersi.

– Znowu się spóźnimy – syknęła. – A miałam się jeszcze spotkać z Michaelem.

– Po co się z nim widujesz? To nie jest dobre towarzystwo dla ciebie. Widziałem go ostatnio, jak palił i pił z kolegami pod sklepem. 

– Bo ty na pewno wiesz lepiej, jakie towarzystwo będzie dla mnie odpowiednie! Przestań mnie ciągle kontrolować.

– Carla, uspokój się. Co w ciebie ostatnio wstąpiło?

Przetarł twarz dłonią. Naprawdę nie miał dziś ochoty rozpoczynać dnia od kłótni. Na szczęście dla niego dalsza część drogi minęła im w milczeniu.  Carla odwróciła głowę w bok i zajęła się podziwianiem wczesnowiosennych widoków przez szybę. Zaczął się marzec, więc było jeszcze dosyć chłodno, ale drzewa powoli wypuszczały pąki. Przygnieciona śniegiem przez kilka tygodni trawa odbijała od ziemi i z każdym dniem stawała się zieleńsza. Cały świat wydawał się przyjaźniejszy, bo nabierał coraz więcej kolorów. Ołowiowe chmury nareszcie odsłoniły błękitne niebo i słońce, które świeciło naprawdę mocno i przypominało mieszkańcom Morristown, że wkrótce nadejdzie lato razem z upragnionym urlopem.

Przejechali całą South Street, potem skręcili w boczną uliczke, gdzie mieściło się główne wejście Morristown High School pomalowanej na przyjemny kremowy kolor. Zatrzymał się na parkingu. Carla szybko wysiadła z samochodu, nie odezwawszy się nawet słowem.

Patrzył za nią jeszcze chwilę, dopóki nie zniknęła za głównymi drzwiami. Jego córka zrobiła się ostatnio taka nieznośna. Nie wiedział już, jak z nią rozmawiać. Trochę dalej od wejścia do szkoły dostrzegł jej chłopaka, Michaela. Był ubrany w luźne, nisko opuszczone dżinsy i sportową bluzę, a ciemne włosy nastawił na żel. Stał oparty o ścianę i palił papierosa. Zerkał na wszystkich z ukosa, rzucając nieme wyzwanie i prowokując do zaczepki. 

Nie podobał mu się cały jego sposób bycia, jakby wiecznie szukał problemów. A może tylko mi się wydaje i staję się nadopiekuńczym tatuśkiem? Tak się przecież zachowują młodzi chłopcy… Sam się tak kiedyś  zachowywałem.

Zawrócił samochód i pojechał do pracy. Znowu znalazł się na South Street. Drugi raz w ciągu dnia minął park, kebabiarnię Pamir, do której czasem zaglądał, Kościół Zbawiciela z szarego kamienia i Subway zanim dotarł do miejskiej biblioteki, gdzie pracował. Z zewnątrz prezentowała się ponuro. Szara, przypominająca trochę średniowieczny kościół i zakryta konarami drzew nie mogła przyciągnąć spojrzeń na dłużej, gdy wkoło ludzie widzieli tyle kolorowych witryn. Jednak mimo tego zaglądało tu paru stałych bywalców.

Gdy otworzył drzwi kluczem i wszedł do środka, od progu przywitał go specyficzny zapach papieru i starości. Najróżniejsze książki piętrzyły się na wysokich regałach, tworząc niemalże labirynt. W nieco oddalonym kącie znajdowała się czytelnia składająca się z czterech stołów z krzesłami i jednej kanapy. Zerknął na swój zegarek. Ósma. Otwierali dopiero za godzinę, więc miał jeszcze trochę czasu. Jak zwykle przyszedł do pracy jako pierwszy i nikt więcej w najbliższym czasie prawdopodobnie się nie zjawi. Poszedł do szatni dla pracowników, żeby przebrać się w roboczy strój, czyli niebieską koszulkę polo z logiem biblioteki i plakietką ze swoim imieniem. Stanął przy regale i szukał interesującej go książki. Przeczesał palcami jasne, gęste włosy i postukał palcem w czubek swojego prostego nosa. Gdzie ta książka?

Od kilku lat fascynowały go zjawiska paranormalne i wierzył w nie. Prowadził samodzielne badania na ten temat, kolekcjonował wycinki z gazet, jeśli tylko pojawił się gdzieś fragment o czymś niezwykłym. Około tydzień temu w Jersey miał miejsce dziwny wybuch o nieznanej przyczynie, który rozsadził dwa domy na obrzeżach, a inne w pobliżu znacznie uszkodził. Najpierw podejrzewano wyciek gazu, ale szybko się przekonano, że to nie on przyczynił się do eksplozji. Dużo pisano o tym w gazetach i do tej pory nie wyjaśniono tej sprawy. Podawano, że być może pod domem leżała niezdetonowana bomba albo że to mafijne porachunki. Koncepcji było wiele, ale żadnego wyjaśnienia. Natomiast on sądził, że wtedy otworzył się portal do innego wymiaru. W wielu książkach natknął się na wzmianki o bytach z innego świata władających nieznaną człowiekowi siłą, którzy przemieszczali się między wymiarami dzięki specjalnym drzwiom, jakie sami sobie tworzyli. Może tak było i tym razem. Chciał zbadać tamto miejsce, gdzie nastąpił wybuch, ale cały teren został ogrodzony i był stale pilnowany, bo śledztwo wciąż trwało.

Sięgnął po książkę z półki i otworzył ją na właściwej stronie. Kiedyś ją przeglądał, ale wydawało mu się, że coś przeoczył. Czternastowieczny autor pisał w niej o pojawieniu się dziwnej istoty podczas zdobywania twierdzy. Kształt miała ulotny, z pozoru wydawała się człowiekiem, ale nim nie była. Wcześniej sądził, że mowa była o jakimś cudzie lub duchu zamku dla ubarwienia historii, ale tak samo jak w Jersey nastąpił tam wybuch, który zniszczył okoliczną wioskę. Dopiero potem pojawiała się wzmianka o nieznanej istocie, więc może autor niczego nie zmyślił? W takim razie miał kolejny dowód potwierdzający własną hipotezę, że drugi świat istniał naprawdę. Nie dzielił się ze znajomymi swoimi przypuszczeniami, bo najprawdopodobniej uznaliby go za szaleńca. Czasem tylko wspomniał coś żonie o tym, jakie snuł domysły, ale ona zbywała go machnięciem ręki. Myślała, że jego szperanie w starych księgach to zwykłe, niegroźne hobby dla zabicia czasu albo zboczenie zawodowe i nie przejmowała się tym zbytnio.

– Daniel! Jak zawsze pierwszy.

Podskoczył z wrażenia, upuszczając trzymaną książkę. Echo uderzenia o podłogę poniosło się po całej bibliotece.

– Błagam, Frank, nie strasz mnie tak więcej. – Odwrócił się w stronę drugiego pracownika, wiecznego wesołka o zabawnie odstających uszach nadających mu wygląd skrzata. – Bo zejdę przedwcześnie na zawał. A ty co tak wcześnie?

Frank wzruszył ramionami.

– Po prostu obudziłem się, zanim zadzwonił budzik, a nie miałem, co robić rano, więc przyjechałem. Zabieramy się do pracy? Wczoraj przyszły nowe starocia i trzeba je wrzucić do katalogu.

Daniel schylił się po książkę i odłożył ją na poprzednie miejsce.

– Więc chodźmy. Im szybciej zaczniemy, tym szybciej skończymy.

■ ■ ■ ■ ■

Kilka godzin później, gdy zbliżała się piąta popołudniu, Daniel wrócił na zaplecze, przebrał się w codzienny strój i opuścił bibliotekę. Ziewnął, wychodząc na zewnątrz. Był bardzo zmęczony. Okazało się, że „staroci” przyszło więcej, niż się spodziewali i musieli zostać po godzinach.

Drogę na parking oświetlały latarnie, bo zaczynało zmierzchać. Wsiadł do srebrnego forda i odpalił silnik, który nieprzyjemnie zagrzechotał. Powinien iść z nim na przegląd, ale ciągle brakowało na to czasu. Podczas jazdy starał się podśpiewywać pod nosem, żeby nie zasnąć. Marzyła mu się mocna kawa. Skręcił w boczną uliczkę, żeby ominąć zatłoczoną o tej porze South Street. Nie chciało mu się stać dodatkowe pół godziny w korkach. Nucąc jakąś skoczną melodię z radia, spokojnie omijał kolejne fragmenty niewielkiego parku Lidgerwood, za którym już schowało się słońce.

Nagle światła samochodu oświetliły postać na drodze kilka metrów od maski. Gwałtownie nacisnął hamulec i mocno pochylił się do przodu. Pojazd stanął z piskiem opon, niszcząc gumę. Danielowi serce biło jak szalone. Pośpiesznie wysiadł z auta. Stał przed nim chłopak ubrany w grube futro z lisów, spodnie „dzwony” i… klapki. Zamrugał szybko oczami. Tak, to były klapki, a ich właściciel w ogóle nie wyglądał na poruszonego całym zajściem.

– Co ty robisz?! Mogłem cię zabić! – Początkowe przerażenie zamieniło się we wściekłość. Przez nieuwagę jakiegoś gówniarza zamiast do domu trafiłby na komisariat.

Daniel otaksował go wzrokiem. Twarz i wzrost niczym niewyróżniające się, nawet pospolite, włosy wściekle rude, a oczy… ich wyraz był taki beznamiętny i znudzony. Żadnych emocji, a w Danielu aż się gotowało. Głupi dzieciak! Mogłem go zabić!

– Nic ci nie jest? Potrąciłem cię?

– Nie. Nie obawiaj się, jestem zdrów.

– Może zadzwonimy po twoich rodziców? – Przeszukał kieszenie spodni i kurtki. Cholera! Zapomniałem go zabrać. – Albo odwiozę cię do domu. Gdzie mieszkasz?

– Jeszcze nigdzie.

– Jak to „nigdzie”?

– Po prostu nigdzie.

Daniel westchnął ciężko i pomasował palcami skronie. Nie wiedział już, co robić. Przecież nie mógł go tutaj zostawić.

– Zabiorę cię do siebie i tam pomyślimy, co dalej, okej? – Każdy wyraz wymówił wolno i głośno. Zastanawiał się, czy ten chłopak nie cierpi na jakąś chorobę psychiczną. – Wsiadaj do środka. Powiedz, jak się nazywasz? 

Nastąpiła między nimi krótka chwila ciszy.

– William.

Daniel otworzył mu drzwi samochodu, ale widząc, że William nadal stoi jak kołek, gestem ręki zaprosił go do środka. Usiadł za kierownicą i odpalił silnik. Chłopak widocznie drgnął, usłyszawszy charakterystyczny dźwięk. Wrzepił palce mocno w siedzenie, a gdy pojazd ruszył, cały się spiął. Daniel zerkał co jakiś czas na siedzącego obok pasażera, który wyglądał, jakby miał ochotę wyskoczyć przez drzwi, więc dla bezpieczeństwa je zablokował. Po kilku minutach dojechali pod dom mężczyzny na 19 Woodland Ave.

Chłopak przez większą część podróży miał zamknięte oczy i uchylił je dopiero, kiedy się zatrzymali. Prędko i z ulgą opuścił wnętrze forda. Z zainteresowaniem przyglądał się niedużemu, beżowemu domkowi, podążając za Danielem wąskim chodnikiem. Gdy tylko przekroczyli próg drzwi, usłyszeli kobiecy głos z kuchni.

– Daniel? Chodź, obiad już gotowy. Jak… – Zamilkła, kiedy wyjrzała zza futryny i obok swojego męża zauważyła nieznajomego. – Kto to jest?

– Zaraz ci wyjaśnię – mówił, zdejmując jednocześnie kurtkę. Zwrócił się do Williama – rozbierz się, bo będzie ci gorąco.

Chłopak zsunął z ramion lisie futro, pod którym miał kolorową koszulę z dużym kołnierzem.

– Daniel, powiedz, co tu się dzieje! – syknęła kobieta.

– Wpadł na maskę samochodu przy parku, a zapomniałem z pracy telefonu, więc przywiozłem go tutaj.

– Nic ci nie jest? – zapytała chłopaka, który uważnie im się przyglądał. Trzymał w dłoniach zwinięte futro. – Jak się nazywasz?

– To William i nic mu się nie stało – odpowiedział za niego Daniel.

– Trzeba zadzwonić po jego rodziców – zarządziła stanowczo.

– Sara, chodźmy na chwilę porozmawiać do kuchni. William, poczekaj na nas chwilę, dobrze? Usiądź sobie na kanapie w salonie, a my zaraz do ciebie przyjdziemy. – Wskazał palcem salon i uśmiechnął się nerwowo.

Razem z żoną skręcił do kuchni i zamknęli za sobą starannie drzwi. Daniel usiadł ciężko na krześle, na moment przymykając oczy.

– Sara… – zaczął przyciszonym głosem. – Ja nie wiem, co z nim zrobić. Mówił mi, że jest bezdomny.

– Może… może on jest na coś chory. – Sara zakryła usta dłonią. – Widziałeś, co ma na sobie?

Daniel ukrył twarz w dłoniach. Gdy poziom adrenaliny nieco opadł, poczuł się bardzo zmęczony i przytłoczony. O ile na początku potrafił działać szybko, tak teraz wszystkie myśli zmieniły się w bezkształtną papkę.

– Prawie go zabiłem – wyszeptał. – To były sekundy.

 – Daniel, nie zamartwiaj się. To prawdopodobnie niepoczytalny człowiek i dlatego wbiegł ci pod samochód. Przecież znam cię i wiem, że jesteś dobrym kierowcą. – Westchnęła. – Trzeba z nim porozmawiać. Może powie, skąd uciekł, a jeśli nie… zawieziemy go na komendę.

– Ty z nim pogadaj. Ja już nie mam siły.

Sara skinęła głową i przeszła do salonu. W pomieszczeniu nikogo nie było. Wróciła na korytarz i zauważyła lekko uchylone drzwi wejściowe. Wyszła na zewnątrz. Zadrżała, bo owiał ją chłodny wiatr. Na wilgotnej ziemi obok dróżki widniały świeżo odciśnięte ślady butów.

– Daniel! Nie ma go!